WOORD AAN U!

Hieronder staan ​​twee fragmenten uit de autobiografie LEVEN VAN EEN CIPIER. Een verslag van de gebeurtenissen van de laatste jaren van de gevangenis te Plasa Wilhelmina en de eerste jaren van de gevangenis te Koraal Specht, geschreven door Juan C. Martis:

​

...

Een gevangenisbewaker met meer ervaring dan ik en meer dienstjaren vertelde me eens: "Martis, ik ga je vertellen wat er met me gebeurde op een dag toen ik een aantal gevangenen naar buiten liet om schoon zeewater te halen. Ik liet acht gevangenen om het werk te doen. Toen ze klaar waren met het dragen van het zeewater en ik ze weer binnenliet en toen ik telde om te zien of ze er allemaal waren, merkte ik dat er één ontbrak. Ik begon toen een onderzoek en ging naar de cel waar hij is gevangen gezet. Maar hij was er niet. Ik dacht even en herinnerde me dat er een moment was dat een van de gevangenen me had geroepen om me te vertellen dat een van de haken van het vat een beetje los zat. Ik denk dat toen ik opstond om naar de hak te kijken deze gevangene een kans zag om te ontsnappen.

Martis, wat denk je dat deze klootzak heeft gedaan? Hij ging daarheen, tussen de zee en de gevangenismuur, liep de hoek van het telefoonkantoor om en melde zich bij de gevangeniscommandant. Stel je voor! Het was gewoon een daad om me belachelijk te maken en te genieten van het feit dat ik door de commandant werd uitgescholden. De klootzak gaf me ook de last om een ​​verdediging te moeten schrijven.

​

...

Pag. 24/25

​

         Ploegendienst, vooral 's nachts, overtuigde me er ook van dat een gevangenisbewaker in de gevangenis altijd paraat en klaar moet zijn om weerstand te bieden wanneer dat nodig is om zichzelf te redden van een moeilijke situatie.

                    Op een avond begon ik met mijn ploegendienst en ging ik met een collega van de afdeling preventieve arrestatie van wachtpost wisselen. Ik heb het formulier gecontroleerd met alle namen en celnummers van de gevangenen. Ik ging kijken om mezelf ervan te overtuigen dat alle gevangenen aanwezig waren en dat alle deursloten goed gesloten waren. Toen ik op de bovenste verdieping aankwam  bij een cel in de hoek waar de muren en het dak een duisternis vormden, zag ik de gevangene met initieel R die in de cel aanwezig moest zijn niet.

Deze gedetineerde had op een heel slimme manier zijn lichaam tegen dat klein stukje muur naast de celstaven gedrukt. Ik kwam wat dichterbij en gebruikte mijn zaklamp om de cel te verlichten om te zien of de cel inderdaad leeg was. Toen ik mijn arm met de zaklamp optilde, deed gevangene R met een ongelooflijke snelheid een manoeuvre en pakte mijn arm stevig vast. Ik liet de zaklamp op de grond vallen om te proberen mijn arm uit zijn koppeling te bevrijden.

Ik moest ook proberen mijn lichaam op afstand te houden, zodat hij mijn regulerende wapens niet kon bereiken. Ik moest een koppig gevecht voeren waarbij ik mijn arm van alle kanten draaide om me van deze gedetineerde te proberen te bevrijden. Ik kon mijn fluit niet eens gebruiken om hulp te roepen. Toen ik me moe begon te voelen en mijn kracht verloor, kreeg ik een oplossing. Ik gooide mijn lichaam op de grond. Zijn arm begon op de rand van de horizontale stalen plaat die de verticale staven ondersteunde te drukken. Op dat moment liet hij eindelijk mijn arm los. Ik viel op de grond en sloeg heel hard op mijn lichaam. Maar ik sprong op tijd terug en kon de situatie aan. Het is niet mijn gewoonte om onbeschaamde uitdrukkingen te gebruiken, maar die avond liet ik er veel uitkomen

...

Pág. 123/124

[1] Verweerschrift; een document waarin iemand zich moet verdedigen tegen een beschuldiging.